A imię jej... pozostanie nieznane, czyli dlaczego najlepszą frakcją jest Bezfrakcyjność /część II/

Powracamy po przerwie! mamy dla Was ciąg dalszy historii bohaterki, której imienia nie pamiętam (ale i tak należy pochwalić autorkę, bo w dzisiejszej analizie imię protagonistki pojawia się chyba ze dwa razy!). W tym odcinku czekają Was głównie Głębokie Rozterki, (nie)winne kłamstewka i zupełne ignorowanie czegoś tak użytecznego jak LOGIKA. Ale i tak będzie wesoło. 

Zapraszamy do lektury!

Rozdział 3

Kiedy się budzę, mam spocone dłonie, a w dołku ściska mnie poczucie winy.

Okłamała AI i nie wybaczy sobie tego do końca życia.

Leżę na fotelu, w sali z lustrami. Odchylam głowę i widzę za sobą Tori. Zaciska wargi, zdejmuje elektrody z naszych głów. Czekam, aż powie coś o teście

Przecież o teście nie wolno rozmawiać.

– że się skończył

Tego nie możesz sama wydedukować, jak rozumiem…?

To nie koniec. To dopiero początek.

albo że dobrze wypadł. Chociaż czy taki test w ogóle może źle wypaść?

Owszem. Tak się właśnie stało w twoim przypadku.

A trzeba było tak niewiele…

 Jednak niczego nie mówi, tylko dalej ściąga mi kable z czoła.

Widocznie wymaga to od niej ogromnej koncentracji.

Siadam, wycieram dłonie o spodnie.

Tym specjalnym ruchem, tak jak Twój brat. Wiemy.

Musiałam zrobić coś nie tak, nawet jeśli tylko we własnej wyobraźni.

To… MYŚLOZBRODNIA.

Czy Tori ma taką dziwną minę, bo nie wie, jak mi powiedzieć, że okropny ze mnie człowiek?

To to był test, który miał określić jakim jesteś człowiekiem? Myślałam, że chodzi o zwykły test predyspozycji zawodowych.

Chcę, żeby coś powiedziała. Cokolwiek, nawet jeśli zacznie deklamować po łacinie to będzie to lepsze od tej ciszy.

– To było zdumiewające – mówi. – Przepraszam, zaraz wracam.

Zdumiewające?

Przyciągam kolana do piersi i chowam w nich twarz.

W piersiach czy w kolanach, bo ja już nie ogarniam.

Chciałabym się popłakać, bo łzy przyniosłyby mi ulgę, ale nie potrafię.

On też nie może płakać. Przypadek?

Nie sądzę.

 Jak można oblać test, do którego nie wolno się przygotować?

Ja bym raczej zapytała: jak można go zaliczyć?

Poza tym przecież testów psychologicznych nie da się „oblać”, bo zawsze coś ci wyjdzie. Że masz osobowość królika, że powinieneś być psem rasy Chihuahua, albo że masz temperament typowy dla mieszkańców Antarktydy.

 Czas mija, ja coraz bardziej się denerwuję.

Tori odeszła i nigdy nie wróci.

Co kilka sekund muszę wycierać pot z dłoni – a może po prostu tak robię, bo to pomaga mi się uspokoić.

W sensie, że jak się pocisz to mniej się denerwujesz?

A jeśli stwierdzą, że się nie nadaję do żadnej frakcji? Musiałaby wtedy żyć na ulicy, razem z resztą bezfrakcyjnych.

Bo bezfrakcyjni tak naprawdę tworzą osobną frakcję Bezfrakcyjnych. To prawie jak Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem, który de facto był… partią.

Ja tak nie mogę. Brak frakcji to nie tylko życie w biedzie i niewygodzie.

Wyobrażacie sobie? Życie w niewygodzie to najgorsze, co może człowieka spotkać: brak miękkiego łóżeczka, milutkich kocyków, ergonomicznych krzeseł…

To także życie w odcięciu od reszty społeczeństwa,

Życie na ulicy? Przecież to stały pobyt w centrum!

od tego co najważniejsze – od wspólnoty. Matka powiedziała mi kiedyś, że samotnie nie da się przetrwać – a gdyby nawet jakoś się udało, to nikt nie chce takiego życia. Bez frakcji nie miałoby celu ani sensu.

Jak patrzę na te wasze frakcje, to chętnie bym została bezfrakcyjna. Sounds fun.

Pomijając fakt, że bezfrakcyjni to frakcja.

Kręcę głową. Nie wolno mi tak myśleć. Muszę być spokojna.

Wreszcie drzwi się otwierają i wchodzi Tori. Łapię za poręcze fotela.

– Przepraszam, że cię zmartwiłam – mówi.

Staje obok mnie, z rękami w kieszeniach. Jest blada i zdenerwowana.

Czy kiedyś też tak bardzo uwaliliście test, że egzaminator musiał wstać i wyjść, żeby się uspokoić?

– Beatrice, twoje wyniki nie były jednoznaczne. Zwykle na każdym etapie symulacji eliminuje się jedną albo więcej frakcji, ale w twoim przypadku wykluczono tylko dwie.

Eliminuje się jedną ALBO WIĘCEJ – wyeliminowano DWIE. Czy w tym świecie 2<1?

No to program powinien mieć przygotowane jakieś dodatkowe etapy specjalnie na takie przypadki. Albo powinien być zapętlony i odtwarzać się w kółko dopóki nie odrzuci tego co trzeba. BoCHaterka powinna wybierać pomiędzy nożem a serem do ukichanej śmierci.

Popieram!

Wpatruję się w nią.

– Dwie? – Gardło mam tak ściśnięte, że aż ciężko mi mówić.

– Gdybyś odruchowo poczuła niechęć do noża i wybrała ser,

Ja też normalnie jak wchodzę do kuchni, to zawsze czuję tak straszną niechęć do noży… Czasem jest naprawdę ciężko.

Dobrze, że przynajmniej mam ser w lodówce.

symulacja poprowadziłaby cię według innego scenariusza, który potwierdziłby twoją przynależność do Serdeczności.

Boże, czyli gdybym wybrała ser, to już do końca życia musiałabym zachowywać się jak po amputacji mózgu…?

Ciekawe. Czyli ludzie z serdeczności nie tylko są na wiecznym haju, ale także żywią się wyłącznie pokarmem nie wymagającym krojenia, ewentualnie nie pokrojonym, bo żywią „niechęć do noży”

A ja bym wzięła i nóż i ser. I jeszcze talerz jakby się dało.

Ciekawe, skąd biorą się te stereotypy, że Polacy są złodziejami.

A co, miałabym ten ser tak w garści trzymać?! Wtedy mogłabym przygotować sobie skromną kanapkę z sera z serem. Ciekawe w jakiej frakcji bym wylądowała.

Tak się nie stało, dlatego Serdeczność została wykluczona.

Serdeczność została wykluczona, bo nie wybrała SERA? NAPRAWDĘ? Oficjalnie ogłaszam: to najgłupszy test jaki w życiu widziałam.

– Tori drapie się po karku. – Zazwyczaj symulacja postępuje liniowo, wskazuje jedną frakcję poprzez wykluczenie innych. Twoje wybory nie pozwalały jednak wykluczyć drugiej możliwości, Prawości, dlatego musiałam zmienić symulację i umieścić cię w autobusie. Ten twój upór przy nieprawdzie wykluczył Prawość. – Uśmiecha się lekko. – Nie martw się. W tamtej sytuacji tylko Prawy by nie skłamał.

Prawi są tak prawi, że nie okłamią nawet komputera. Godne pochwały.

Czyli nigdy nie zdarzyło im się zaznaczyć „tak, mam 18 lat…”?

Rozluźnia się jeden z węzłów zasupłanych w moim żołądku. Może nie jestem aż taka okropna.

Fakt, że nie nadajesz się do prawości ma świadczyć o tym, że nie jesteś okropnym człowiekiem?

To jednak nie mówi wszystkiego.

– Nie kłamią Prawi... ale i Altruiści – ciągnie. – I tu mamy problem.

Halo, ale przecież w tamtej sytuacji „tylko Prawy by nie skłamał” – czy Tori już zapomniała co mówiła trzy linijki temu?

Rozproszył ją gif.

Otwieram usta.

Wpada w nie mucha.

– Z jednej strony, wolałaś sama rzucić się na psa, niż pozwolić mu zaatakować dziewczynkę, a

to reakcja zorientowana na Altruizm...

Teoretycznie ratowanie małego dziecka przed agresywnym zwierzęciem, to zachowanie… ludzkie? Każdy powinien tak postąpić, a jak tak nie robi to coś z nim nie tak.

Powiem Ci, jak to wygląda w tym świecie.

Sytuacja: pies atakuje dziecko.

Reakcje:

·        Altruizm: Podaje się na talerzu – dziecko uratowane, a pies ma zapewniony godny posiłek.

·        Nieustraszoność: Dosiada psa i urządza rodeo w czasie którego przypadkowo tratuje dziecko.

·        Erudycja: Pisze pracę o zgubnym wpływie bezstresowego wychowania psów na ich proces socjalizacji z dziećmi.

·        Prawość: Poprawia swój perfekcyjnie wyprasowany biały kołnierzyk i odchodzi.

·        Serdeczność: Śpiewa i tańczy – przynajmniej pies ma zapewniony program artystyczny przy posiłku.

·        Bezfrakcyjność: Ratuje dziecko. Albo i nie.

a z drugiej, kiedy tamten mężczyzna powiedział, że prawda by go uratowała,

Ciekawe przed czym. Może przed alimentami?

i tak nie chciałaś jej zdradzić. Taka odpowiedź nie wskazuje już na Altruizm. – Wzdycha. – To, że nie uciekłaś przed psem, świadczy o przynależności do Nieustraszonych, ale na to samo wskazuje wybór noża, a tego nie zrobiłaś.

Bo pierwszego zadania w ogóle nie ruszyła.

A zawsze mówią, że lepiej strzelać niż zostawiać puste miejsca.

– Chrząka. – Z rozmysłem zareagowałaś na psa, a powinnaś była zareagować bezmyślnie.

i to wskazuje na silną skłonność do Erudycji.

To z kolei sugeruje, że inne frakcje nie myślą.

Popatrz na Serdeczność.

Nie mam pojęcia, co skłoniło cię do decyzji podjętych na pierwszym etapie, ale...

Głupota i ośli upór. Ale takiej frakcji chyba jeszcze nie ma.

– Chwileczkę – przerywam jej. – Czyli nie masz pojęcia, jaka jest moja przynależność?

– I tak, i nie.

„To futrzane bydlę gada zagadkami...”

Moim zdaniem jednakowo nadajesz się do Altruizmu, Nieustraszonych i Erudycji – wyjaśnia. – Takich, którzy uzyskują podobny wynik... – ogląda się przez ramię, jakby myślała, że ktoś się za nią pojawi – nazywa się Niezgodnymi.

DUM DUM DUM DUUUUUUUUM!!! <za oknem uderza piorun>

UHUUU! TO PORA NA TO, ŻEBY ZAMKNĄĆ KSIĄŻKĘ, BO JUŻ WSZYSCY WIEMY O CO CHODZI!

Ostatnie słowo wypowiada tak cicho, że ledwo je słyszę. Znowu wygląda na zdenerwowaną i

zmartwioną. Obchodzi fotel i nachyla się do mnie.

– Beatrice, w żadnym wypadku nie mów o tym nikomu. To bardzo ważne.

I tak Ci nic nie pomoże, musisz zostać WYELIMINOWANA.

Proszę państwa, mamy rozdział 3., a imię głUwnej boCHaterki po raz DRUGI.

– Nie wolno nam rozmawiać o wynikach testów. – Kiwam głową. – Wiem.

– Nie. – Przykuca obok fotela i opiera ramiona o poręcz. Nasze twarze są w odległości zaledwie

kilku centymetrów. – To coś innego. Nie chodzi mi o to, że masz teraz o tym nie mówić; chodzi o

to, że nigdy nie wolno ci o tym mówić, nikomu, nieważne, co się wydarzy. Niezgodność jest

bardzo niebezpieczna. Rozumiesz?

Zaraz, zaraz. Z tego co było napisane na samym początku książki wynika, że Niezgodni są eliminowani. Czyli logicznie rzecz biorąc, te testy powinny być monitorowane przez państwo i w tym momencie powinien tu wparować pluton egzekucyjny czy co innego…

… i rozstrzelać naszą kochaną… eee… <zerka parę linijek wyżej> …Beatrice? Bo moim zdaniem tak właśnie powinno być.

Ja mogę pójść ją rozstrzelać, jeśli nie ma chętnych.

Nie rozumiem. Jak wynik testu, który nie daje rozstrzygnięcia, może być niebezpieczny?

Też nie rozumiem. Jak większości motywów w tej książce.

Mimo to przytakuję. I tak nie mam ochoty opowiadać o swoich wynikach.

Bo ci nie wolno.

– Dobrze. – Zsuwam ręce z poręczy i wstaję. Jest mi nieswojo.

Bo właśnie dowiedziałaś się, że to koniec z Altruizmem.

– Proponuję, żebyś teraz poszła do domu. Musisz przemyśleć wiele spraw, sama pewnie nie wiesz jakich, a ja ci nie powiem, hahahhaha, a czekanie razem z innymi nic ci nie da.

– Muszę powiedzieć bratu, dokąd idę.

Jeszcze by pomyślał, że poszła do klubu.

- Ja mu powiem.

Dotykam czoła. Kiedy wychodzę z sali, wpatruję się w podłogę. Nie potrafię spojrzeć Tori w oczy. Nie potrafię myśleć

No to może jednak Serdeczność…?

o jutrzejszej Ceremonii Wyboru.

Wybór należy teraz do mnie, bez względu na test.

Z tego co zdążyłam zrozumieć wybór cały czas należał do ciebie bez względu na wyniki testu (co każe odrobinę zwątpić w jego potrzebność)

Altruizm, Nieustraszoność. Erudycja.

Niezgodność.

A gdzie Serdeczność? To moja ulubiona frakcja.

Nie możesz wybrać niezgodności. Ale zastanawiam się czy można wybrać bezfrakcyjność.

Swoją drogą, skoro niezgodnych się likwiduje, to dlaczego nie robi się tego samego z bezfrakcyjnymi?

Postanawiam nie jechać autobusem. Jeśli wrócę wcześniej, ojciec to zauważy, gdy pod koniec

dnia sprawdzi domowe rejestry, i będę musiała wytłumaczyć, co się stało.

- Tato… Oblałam.

- Jak to?! Nie masz osobowości?! O nie moja panno, nie tak Cię razem z matką wychowaliśmy!

Idę więc piechotą.

Muszę spotkać się z Calebem, zanim powie coś rodzicom. Caleb potrafi dochować tajemnicy.

Ale jak powiesz coś o teście, to Tori cię znajdzie… i zabije.

A czy zabijaniem jej nie powinno się zająć państwo? Jak NAJSZYBCIEJ?

Idę środkiem ulicy. Autobusy zwykle jeżdżą blisko krawężników, więc tutaj jest bezpieczniej.

Niż na chodniku? Ciekawie macie zorganizowany ruch uliczny muszę przyznać.

Czasem na ulicach niedaleko swojego domu widzę ślady żółtych linii. Teraz, gdy jeździ tak mało

samochodów, linie do niczego się nie przydają.

Chcesz mi powiedzieć, że samochód jedzie tą ulicą raz na trzy godziny? No chyba żartujesz.

Pewnie, że żartuje. Miała na myśli raz na trzy miesiące.

I nie samochód, tylko dyliżans.

Nie potrzebujemy też sygnalizatorów, ale gdzieniegdzie jeszcze kołyszą się groźnie nad ulicą, jakby w każdej chwili mogły spaść.

Bo mogą?

Powoli odnawiane miasto to przeplatanka nowych, czystych budynków i starych, walących się

ruder. Nowe domy stoją głównie niedaleko bagna, które dawno temu było jeziorem.

Świetna lokalizacja zwłaszcza na wiosnę i w czasie deszczu.

A osiedle nazywa się pewnie Bagno Garden, Mokradło Park albo jakoś równie uroczo.

Swampy Residence.

Większość remontów przeprowadza agencja ochotników z Altruizmu, dla której pracuje moja matka.

Powiedz mi dlaczego mnie to nie dziwi.

W tym świecie słowo „ochotnik” jest błędnie zdefiniowane.

Gdy patrzę z boku na życie Altruistów, myślę sobie, że jest piękne. Kiedy obserwuję harmonię

swojej rodziny; kiedy wspólnie idziemy na kolację, a potem razem sprzątamy i nikogo nie trzeba o

to prosić;

Może się nie znam. Może mam dziwne wyobrażenia o świecie. Ale uważam, że o to właśnie chodzi w rodzinie i że nie powinno to być nic niezwykłego, tylko, że dzisiejszy świat (i jak widzimy przyszły) jest wypaczony.

Nie wiedziałam, że zjedzenie kolacji razem z rodziną to domena wyłącznie altruistów…

kiedy widzę, jak Caleb pomaga obcym ludziom nosić zakupy  – wtedy znowu zakochuję

się w tym życiu. Problemy zaczynają się dopiero, gdy sama próbuję tak żyć – wtedy się odkochuję. Chyba nigdy nie robię tego szczerze.

Nie zakochujesz się szczerze?

Oho, czyjś związek wisi na włosku. Może go uratować tylko…

Jednak wybór innej frakcji oznaczałby, że na zawsze opuszczę rodzinę.

No to zostań z nimi i cierp.

„- Miłość jest cierpieniem. – powiedziała Żaba przytulając się do Jeża.”

Nie martw się, jak trafisz do Bezfrakcyjności i wylądujesz na ulicy, to może Caleb i Tobie okazjonalnie przyniesie jakieś zakupy.

Przecież bezfrakcyjnych nie stać na zakupy…

Zaraz za sektorem Altruizmu ciągnie się pasmo szkieletów

Ach, ten idealny świat przyszłości…

domów i popękanych chodników,

przez które teraz idę. W niektórych miejscach droga zupełnie się zapadła, odsłaniając kanały i

puste tunele metra – muszę je uważnie omijać.

Chcesz mi powiedzieć, że idziesz, idziesz, a tu nagle wielka dziura?

Phi, już drugi raz mogę Ci udowodnić, że to Twoje Chicago przyszłości nie jest lepsze od naszego Krakowa:

Gdzie indziej tak mocno śmierdzi odpadkami i ściekami, że zatykam nos.

Tutaj nie śmierdzi, ale gdzie indziej i owszem – zatykam więc nos.

Me?

To właśnie tutaj mieszkają bezfrakcyjni. Nie udało im się przejść inicjacji w wybranej frakcji, dlatego żyją w nędzy i zajmują się tym, czego inni nie chcą robić.

Zaraz, zaraz, a czy od tego nie są altruiści? Przecież oni chcą robić wszystko.

Właśnie, co z ochotnikami…?

Są dozorcami, śmieciarzami, (przecież ojciec Susan też jest śmieciarzem) pracują na budowach (to dlaczego altruiści remontują miasto?), przędą tkaniny, kierują pociągami i autobusami.

I znowu: nazwijcie mnie wariatką, ale ja nie widzę nic uwłaczającego w byciu kierowcą autobusu czy maszynistą pociągu.

Za swoją pracę dostają jedzenie i ubranie. Ale jak powtarza matka, jednego i drugiego za mało.

To czemu nie dadzą im więcej?

Trillian, nie upodabniaj się tak do Marii Antoniny.

Zwracam uwagę na aspekt edukacyjny naszego bloga – tekst na górze jest w esperanto.

Widzę jakiegoś bezfrakcyjnego, stoi przede mną na rogu ulicy. Nosi podarte brązowe łachmany,

na szczęce ma obwisłą skórę. Wpatruje się we mnie. Odwzajemniam spojrzenie, nie potrafię

odwrócić wzroku.

„Pierwsza reguła: zachowywać się tak, jakby nie istniały, (…)”, pamiętacie?

Bohaterka, byłaby w dzisiejszych czasach łatwym żerem dla wszelkiej maści żebraków i rozdawców ulotek.

– Przepraszam – odzywa się zachrypniętym głosem. – Masz jakieś jedzenie?

Coś ściska mnie za gardło.

Bo to był podstęp – jeden Bezfrakcyjny odwracał Twoją uwagę, a drugi właśnie Cię dusi, aby później ograbić Cię z całego Twojego dobytku.

Bezfrakcyjni nie są obeznani z „dress codem” i nie wiedzą, że to altruistka, a co za tym idzie nie ma przy sobie nic co warto by tło ukraść.

Słyszę wewnętrzny surowy nakaz: „Schyl głowę i idź dalej”.

Ktoś się tu sprzeciwia Altruizmowi…

Nie, nie powinnam bać się tego człowieka. Potrzebuje pomocy, a ja powinnam mu pomóc.

– Eee... tak – odpowiadam. Sięgam do torby. Ojciec mówi, żebym zawsze nosiła coś do jedzenia,

właśnie na taki wypadek. Podaję mężczyźnie małą paczkę suszonych kawałków jabłka.

- Nie, no, mała, chyba się nie zrozumieliśmy. – stwierdza zaglądając do torebki – Ja tu przymieram głodem, a ty mi dajesz paczkę przeterminowanych trocin?

- Chciałam przy okazji zadbać o pana zdrowie – te suszone jabłka pochodzą tylko z ekologicznych sadów. Poza tym, ten produkt jest przyjazny weganom i frutarianom.

- Wam to się już całkiem w d… poprzewracało w tym dobrobycie. – rzuca i odchodzi z godnością.

Zanim ktokolwiek, cokolwiek powie: wcale nie uważam, że suszone jabłka to to samo co trociny, ale gdybym miała nosić ze sobą jedzenie dla potrzebujących to raczej była by to kanapka, czy coś bardzie pożywnego…

Sięga po nie, ale zamiast wziąć owoce, zaciska dłoń na moim nadgarstku.

Kurczę, ten facet jest naprawdę głodny.

Uśmiecha się. Na przodzie brakuje mu zęba.

– Rany, ale ty masz piękne oczy – mówi. – Szkoda, że cała reszta taka zwyczajna.

Z cyklu: jak powiedzieć komplement tak by równocześnie kogoś obrazić, wersja toporna.

Serce mi łomocze. Szarpię rękę, ale on ściska jeszcze mocnej. W jego oddechu wyczuwam coś

kwaśnego i nieprzyjemnego.

Spoko, pewnie cytryna.

– Kochana, chyba jesteś trochę za młoda, żeby tu sama chodzić.

Przestaję się szarpać, bardziej się wyprostowuję. Wiem, że wyglądam na mniej lat. Nie trzeba

mi tego przypominać.

Ależ nie, to nie kwestia wyglądu! To kwestia mentalności.

– Jestem starsza, niż wyglądam – odpowiadam. – Mam sto szesnaście lat.

Facet szerzej otwiera usta, odsłania szary trzonowiec z ciemną dziurą z boku. Trudno stwierdzić, czy się teraz śmieje, czy krzywi.

Eee…

No to zagadka: kolega na zdjęciu się śmieje czy krzywi? Czy może ANI TO ANI TO??

– Więc dzisiaj jest twój specjalny dzień? Dzień przed wyborem?

– Puść mnie. – W uszach mi dzwoni.

To sprawka tego drugiego kolesia, który wcześniej Cię przydusił. Pewnie właśnie zapoznaje się z funkcjami Twojej komórki.

Przecież ona nie ma komórki – to niezgodne z Zasdami.

Mój głos brzmi wyraźnie i stanowczo. Nie spodziewałam się tego. Jakby nie należał do mnie.

Ten specjalny dzień tak bardzo Cię zmienił… <ociera łezkę z oka>

Jestem gotowa. Wiem, co robić. Wyobrażam sobie, jak cofam łokieć i uderzam. Widzę odlatującą

ode mnie torebkę z jabłkami. Słyszę, jak biegnę. Jestem gotowa do akcji.

Ale wtedy bezfrakcyjny puszcza nadgarstek,

A czyj?

zabiera jabłka i mówi:

– Wybierz mądrze, dziewczyno.

Gdzieś to już słyszałam… Chwilka…

Rozdział 4

Według zegarka, na swoją ulicę docieram pięć minut wcześniej niż zwykle. Zegarek to jedyna

ozdoba, jaką wolno nosić Altruistom, tylko dlatego, że jest potrzebna. Mój ma szary pasek i

szklaną szybkę.

Ale bieda, mój ma SZYBKĘ ze skórek młodych poliestrów karmionych diamentami.

Nie śmiej się, jej szybka pewnie jest matowa i nieprzezroczysta, żeby nie wyglądała zbyt radośnie i prowokacyjnie.

Jeśli odpowiednio ją przechylę, na ręce prawie widzę swoje odbicie.

To prawie jak byś miała lustro! Czy ktoś jeszcze wierzy, że bohaterka nie przegląda się w zegarku równo co pięć minut?

Wyszło szydło z worka.

Na mojej ulicy wszystkie domy mają ten sam rozmiar i kształt. Zbudowane są z szarego betonu.

Witamy w PRL… To znaczy, przepraszam, Chicago przyszłości.

Do tego kilka okien – takich zwykłych, praktycznych prostokątów. Na trawnikach rośnie palusznik, a skrzynki pocztowe są z matowego metalu. Niektórym ten widok może się wydawać

ponury, ale mnie uspokaja jego prostota.

A czy beton to nie za bogato jak na was?

Powinny być lepianki.

Wbrew temu, co myślą w innych frakcjach, ta prostota nie wzięła się z niechęci do

oryginalności. Domy, ubrania, fryzury mają nam pomóc zapomnieć o sobie samych i chronić przed wilgocią,

próżnością, chciwością i zawiścią, które są odmianami egoizmu. Kiedy posiadamy niewiele, to i

chcemy niewiele, wszyscy jesteśmy równi, niczego sobie nie zazdrościmy.

To takie piękne…

No nie wiem…

Próbuję to polubić.

Zamierzasz w przyszłości zostać przodowniczką pracy?

Siadam przed domem na schodkach i czekam na Caleba. Nie czekam długo. Po chwili widzę

ubrane na szaro postacie idące ulicą. Słyszę śmiech. W szkole staramy się nie zwracać na siebie

uwagi, w domu jednak zaczynamy się bawić i śmiać.

Jasne… Przecież to skupianie się na sobie, a to jest zabronione.

Ale nawet wtedy nikt nie lubi moich złośliwych uwag.

Widać są mało dowcipne albo altruiści nie umieją się śmiać z siebie samych (co lekko burzy całą koncepcję altruizmu w tej historii), albo co najbardziej prawdopodobne jedno i drugie.

Ja też nie lubię, choć żadnej jeszcze nie słyszałam.

Złośliwość jest zawsze czyimś kosztem. Może i lepiej, że w Altruizmie każą mi ją tłumić. Może wcale nie muszę opuszczać rodziny. Może gdybym bardzo się starała zachowywać jak Altruistka, udawanie zmieniłoby się w rzeczywistość.

Albo któregoś dnia rzuciłabyś się z krawężnika, bo nie mogła byś tego wytrzymać nerwowo, kto wie? Na pewno nie my, bo mamy świadomość, że wybierzesz inną frakcję, więc całe to budowanie napięcia jest zbędne.

– Beatrice! – woła Caleb. – Co się stało? Nic ci nie jest?

Mamy czwarty rozdział i trzeci raz imię boHaterki.

– Nie, w porządku.

Halo, altruiści nie kłamią!

Caleb stoi z Susan i jej bratem Robertem. Susan patrzy na mnie jakoś dziwnie, jakbym była kimś

innym, a nie tą, którą znała jeszcze dzisiaj rano.

Może nad głową świeci Cisię wielki napis „NIEZGODNA”? Ja bym się nie zdziwiła. Czekam na komandosów, którzy ją w końcu rozstrzelają.

Już pędzę, lecę, tylko nie mogę się zdecydować co lepsze:

Czy:

Wzruszam ramionami.

– Po teście zrobiło mi się niedobrze. To pewnie przez ten płyn, który nam dali. Ale już mi lepiej.

Staram się uśmiechać przekonywająco. Z Susan i Robertem chyba mi się udało, ale Caleb mruży

oczy, jak zawsze, kiedy podejrzewa kogoś o kłamstwo.

Czyli w taki sposób, jak zwykle, gdy na ciebie patrzy?

– Jechaliście dzisiaj autobusem? – pytam.

- Nie, lecieliśmy Concordem. – odpowiada Robert – Skąd ci to do głowy przyszło?

Wcale mnie nie obchodzi, jak Susan i Robert wracali ze szkoły, ale muszę zmienić temat.

– Ojciec musiał pracować do późna – odpowiada Susan – i powiedział, żebyśmy trochę

porozmyślali przed jutrzejszą ceremonią.

Serce wali mi na myśl o ceremonii.

– Jak chcesz, przyjdź później, będziesz mile widziana – uprzejmie zaprasza ją Caleb.

– Dziękuję. – Susan uśmiecha się do niego.

Jasne, dialog wzięty z pragęby i wklejony w przypadkowe miejsce.

Robert unosi brew, patrzy na mnie. Wymieniamy się takimi spojrzeniami już od roku,

Czy wymienianie się czymkolwiek nie sugeruje skupienia się na sobie i własności prywatnej?

Sugeruje! Do łagru z nimi!

od kiedy Susan i Caleb zaczęli nieśmiało flirtować, tak jak to robią tylko Altruiści.

Wkrótce wasza kolej…

Mój brat odprowadza Susan wzrokiem. Aż muszę go szarpnąć za ramię, żeby się ocknął. Idziemy do domu, zamykam za nami drzwi.

Caleb odwraca się do mnie. Jego ciemne, proste brwi zbiegają się i pojawia się między nimi

zmarszczka. Kiedy robi taką minę, bardziej niż matkę przypomina ojca. Widzę wtedy, jak jego

dalsze życie układa się tak jak życie ojca. Zostaje w Altruizmie, uczy się zawodu, żeni z Susan i

zakłada rodzinę. Cudowne.

Czy ja tu słyszę sarkazm?

Mogę tego już nigdy nie zobaczyć.

– Teraz powiesz mi prawdę? – pyta cicho.

– Prawda jest taka, że mam z tobą o tym nie rozmawiać. A ty masz mnie o to nie pytać.

To na pewno go uspokoiło.

– Naginasz wszystkie zasady, a tej jednej nie możesz? Nawet w tak poważnej sprawie? –

Bohaterka ze Specjalnym Talentem Do Pakowania Się W Kłopoty i dość luźnym podejściem do zasad – check.

Marszczy brwi, przygryza kącik ust. Chociaż jego słowa brzmią oskarżycielsko, to chyba chodzi

mu o wydobycie ze mnie informacji. Jakby naprawdę zależało mu na odpowiedzi.

Nie, robi to tylko po to by cię przyłapać na naginaniu zasad i palnąć ci kazanie.

Jak zacznie przypalać Ci pięty to wszystko wyśpiewasz.

Mrużę oczy.

– A ty powiesz? Caleb, co było w twoim teście?

Patrzymy na siebie. Słyszę gwizd lokomotywy, tak cichy, że równie dobrze mógłby to być tylko

wiatr wyjący na ulicach. Poznaję ten dźwięk. Brzmi w nim Nieustraszoność, wzywa mnie.

Żadna tam Nieustraszoność, przecież na teście nie poczułaś zewu noża.

Jak wzywa cię gwizd lokomotywy, to raczej powinnaś być bezfrakcyjna i zostać maszynistą albo konduktorem.

– Tylko... nie mów rodzicom co się stało, okay? – odzywam się po chwili.

- Ciekawe co miałbym im powiedzieć, skoro sam nie wiem. – prycha w odpowiedzi.

Przez moment spogląda mi w oczy, wreszcie kiwa głową. Chcę iść na górę i się położyć. Test,

spacer i spotkanie z bezfrakcyjnym zupełnie mnie wykończyły.

Ktoś tu nie ma kondycji…

Ale Caleb zrobił dzisiaj śniadanie, mama lunch, a wczoraj wieczorem kolację przygotował ojciec, więc teraz moja kolej. Biorę głęboki wdech i ruszam do kuchni.

To co nie możesz im powiedzieć, że się źle czujesz i iść się położyć? Przecież w takiej sytuacji powinni się bić o to kto ma cię zastąpić.

Przychodzi do mnie Caleb. Zaciskam zęby. We wszystkim mi pomaga.

Toż to patologia!

Najbardziej denerwuje mnie w nim właśnie ta naturalna dobroć, ta wrodzona ofiarność.

Pracujemy razem, nie odzywamy się do siebie. Gotuję groszek na kuchence. Caleb rozmraża

cztery kawałki kurczaka.

Czy Was też zachwyca ta dokładność w opisach?

Teraz jemy głównie mrożonki albo konserwy, bo farmy leżą bardzo daleko. Matka kiedyś mi opowiadała, że dawno temu byli tacy ludzie, którzy specjalnie nie kupowali żywności genetycznie zmodyfikowanej, bo uważali, że jest nienaturalna. My nie mamy wyboru.

Hehehe… To się może tak wydawać, że teraz jest jakiś wybór. Ale tak naprawdę wszystko co jemy ma mniejszą lub większą styczność z GMO. Chyba że sobie to samemu wyhodujesz.

To już wiemy, dlaczego muszą nosić te burki:

Gdy rodzice wracają do domu, kolacja jest gotowa, a stół nakryty. Ojciec stawia teczkę na

podłodze i całuje mnie w głowę. Inni widzą w nim człowieka, który nie znosi sprzeciwu. może

nawet za bardzo – ale on jest też czuły. Staram się dostrzegać tylko jego dobre strony. Naprawdę

się staram.

Ale czemu? To normalne, że ludzie mają dobre i złe strony. Chyba, że wynika to z Altruistycznych Zakazów.

– Jak poszedł test? – pyta.

 - Nakładam groszek do wazy. – odpowiadam.

- Doprawdy? – dziwi się.

– Świetnie. – Nie mogłabym zostać Prawą. Za łatwo kłamię.

Czy ten ojciec nie wie, że nie wolno pytać o test?

– Słyszałam, że przy jednym z testów zrobiło się jakieś zamieszanie – wtrąca się matka.

Rozstrzelali kogoś?

Tak jak ojciec, ona też pracuje w administracji, ale kieruje projektami związanymi z rozwojem

miasta. Zajmuje się rekrutacją ochotników do przeprowadzania testów przynależności. Większość

czasu spędza jednak na pomocy bezfrakcyjnym. Zaopatruje ich w jedzenie, szuka dla nich

mieszkań i pracy.

Mam już dość tych Altruistów. Zarządzam wprowadzenie Wskaźnika Tęczy za każdym razem, gdy bohaterka przypomni nam, jak cudownie bezinteresowna i pomocna jest jej frakcja.

Wskaźnik Tęczy: 1000000000000000000

– Naprawdę? – zaciekawia się ojciec.

– Problemy z testami przynależności zdarzają się rzadko. Niewiele o tym wiem, ale moja

przyjaciółka Erin

Czy posiadanie przyjaciół nie jest sprzeczne z Zakazami?

mówiła, że przy jednym z testów coś poszło tak źle, że wyniki trzeba było podać

ustnie.

Czy wy też widzicie co AŁtorka nam tu zdradza? Czyż to nie jest arcysprytne zagranie?

– Matka kładzie serwetkę przy każdym nakryciu. – Najwyraźniej jakiś uczeń źle się poczuł

i odesłano go wcześniej do domu. – Wzrusza ramionami. – Mam nadzieję, że nikomu nic się nie

stało. A wy, słyszeliście coś o tym?

– Nie. – Caleb uśmiecha się do matki.

On też nie mógłby zostać Prawym.

A może nie kłamie tylko bardzo słabo kojarzy fakty?

Siedzimy przy stole. Posiłek zawsze podajemy od prawej strony, nikt nie zaczyna jeść, aż

wszyscy go nie dostaną.

Wskaźnik Tęczy: 2

Ojciec wyciąga ręce do matki i brata, a oni wyciągają ręce do niego i do mnie. Dziękuję Bogu za jedzenie, pracę, przyjaciół i rodzinę. W Altruizmie nie wszystkie rodziny są religijne, ale ojciec mówi, że powinniśmy starać się nie dostrzegać takich różnic, bo to tylko by nas dzieliło.

Wskaźnik Tęczy: 3

Nie wiem, co o tym myśleć.

Zatem w ogóle tego nie robisz, bo i tak nie jesteś w tej materii zbyt dobra.

– A teraz – matka zwraca się do ojca – opowiadaj.

Chwyta ojca za dłoń i kciukiem zatacza mu małe kółko po kostkach. Wpatruję się w ich złączone ręce. Moi rodzice się kochają, ale przy nas rzadko okazują sobie czułość. Uczyli nas, że kontakt fizyczny ma w sobie wielką siłę.

Szczególnie gdy jesteś na przykład bokserem.

Dlatego od dziecka się go wystrzegam.

Meeeeee, meeeeeee…

– No, powiedz, co cię dręczy? – dodaje matka.

Wpatruję się w talerz. Czasem zaskakuje mnie jej wyczucie. Teraz mam wyrzuty sumienia.

Dlaczego tak bardzo skupiłam się na sobie, że nie zauważyłam głębokiej zmarszczki na czole ojca i

tego, że się zgarbił?

Sama widzisz: NIE NADAJESZ SIĘ.

– Miałem ciężki dzień w pracy – zaczyna.

No nie mów.

 – Tak naprawdę to Marcus miał ciężki dzień.

Ale jako altruiści mamy wspólną jaźń, więc…

Nie powinienem mieć do niego pretensji.

Marcus pracuje razem z ojcem. Obaj stoją na czele rządu. Miastem rządzi rada złożona z

pięćdziesięciu osób, samych przedstawicieli Altruizmu, bo naszą frakcję uważa się za

nieprzekupną właśnie dlatego, że jesteśmy tacy bezinteresowni.

Wskaźnik Tęczy: 4

Chcesz mi powiedzieć, że waszym światem rządzą tylko i wyłącznie bezosobowe ameby?

Liderzy Altruizmu są wybierani spośród równych, bierze się przy tym pod uwagę nienaganny charakter, przywiązanie do zasad i zdolności przywódcze.

Czy posiadanie zdolności przywódczych nie jest niezgodne z Zasadami?

Nieeeeeee, wszystko jest jak najbardziej logiczne.

Przedstawiciele innych frakcji na spotkaniach rady mogą wypowiadać się

Mogą się wypowiadać? Czy wy nie jesteście zbyt łaskawi?

w różnych sprawach, ale to ona podejmuje ostateczną decyzję. Jej członkowie działają wspólnie,

ale Marcus ma największe wpływy.

Tak jest od nastania Wielkiego Pokoju, kiedy utworzono frakcje. Myślę, że ten system przetrwał,

bo wszyscy się boimy tego, do czego by doszło, gdyby go nie było: wojny.

Jaaaaaaaaaaaaaaasne.

– Chodzi o ten reportaż Jeanine Matthews? – pyta matka.

Jeanine Matthews jest w radzie jedyną przedstawicielką Erudycji. Wybrano ją, bo ma wysoki

iloraz inteligencji. Ojciec często na nią narzeka.

Moim zdaniem nie trudno mieć iloraz inteligencji wyższy niż ameba.

Unoszę wzrok.

– Reportaż?

Caleb rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie. Nie wolno nam odzywać się przy stole, chyba że

rodzice o coś zapytają. Zwykle tego nie robią. Ojciec mówi, że uwaga, jaką im poświęcamy, to nasz

dar dla nich. Oni poświęcają nam uwagę po kolacji w salonie.

Czy wy też czujecie tę rodzinną idyllę?

Wskaźnik Tęczy: 5

– Tak, – Ojciec mruży oczy. – Ci aroganccy, przemądrzali... – Urywa i chrząka. – Przepraszam. Ale ona w reportażu atakuje charakter Marcusa.

Unoszę brwi.

– Co to znaczy? – pytam.

– Beatrice! – Caleb gasi mnie spokojnie.

Jest tak spokojny, że aż krzyczy.

Pochylam głowę, obracam widelec tam i z powrotem, tam i z powrotem. Czekam, aż przestają

mnie piec policzki. Nie lubię, jak ktoś mi zwraca uwagę. Szczególnie brat.

Widzicie jak ona ma ciężko? Brat musi ją cały czas wychowywać, bo jej rodzice to ameby.

Bywa.

– To znaczy – odpowiada ojciec – że jej zdaniem syn Marcusa wybrał Nieustraszoność zamiast

Altruizmu, bo Marcus był dla niego okrutny i brutalny.

I dlatego jest najbardziej wpływowym altruistą w radzie, której członkowie są wybierani ze względu na „nienaganny charakter, przywiązanie do zasad i zdolności przywódcze”. Brzmi całkiem logicznie.

Niewiele osób urodzonych w Altruizmie postanawia ją opuścić.

A w ogóle mogą ją opuścić…? Bo że teoretycznie tak, to wiem. Ale praktycznie?

Kiedy stanie się coś takiego, pamiętamy o tym. Dwa lata temu Tobias, syn Marcusa, przeszedł z naszej frakcji do Nieustraszonych.

Ty będziesz następna.

Marcus się załamał. Tobias jest jego jedynym dzieckiem

Chciałaś powiedzieć – „był”.

– i jedyną rodziną, od kiedy żona zmarła, rodząc drugie dziecko. Noworodek umarł kilka minut po niej.

Nigdy nie spotkałam Tobiasa. Rzadko brał udział we wspólnych uroczystościach naszej

społeczności i nigdy nie przychodził do nas z ojcem na kolację. Mój ojciec często mówił, że to

dziwne – ale teraz to już bez znaczenia.

Nie, Tobias miał po prostu charakter i nie był amebą. I, w przeciwieństwie do ciebie, nie próbował jej udawać.

– Okrutny? Marcus? – Matka kręci głową. – Biedny człowiek. Jakby jeszcze trzeba mu było

przypominać o stracie.

– Chciałaś powiedzieć: o zdradzie, jakiej dopuścił się jego syn? – odparł chłodno ojciec.

A czy zachowywanie się w sposób „chłodny” nie jest niezgodne z Altruizmem?

Raczej z serdecznością.

– Nie powinienem się temu dziwić. Erudycja atakuje nas tymi reportażami już od miesięcy.

Reportażami o życiu prywatnym Głównej Ameby? To musi być koszmarnie nudne. Czy w tej erudycji nie wiedzą, że temat powinien być ciekawy?

A to jeszcze nie koniec. Będzie tego więcej, zapewniam.

Osobiście tego dopilnuję.

Nie powinnam znowu się odzywać, ale nie potrafię się powstrzymać.

Zauważyliśmy.

– Dlaczego to robią? – wypalam jednego, a potem drugiego, bo bardzo się denerwuję.

– Beatrice, a dlaczego nie korzystasz z okazji, żeby teraz wysłuchać swojego ojca? – odpowiada

łagodnie matka, jej słowa są sugestią, nie poleceniem.

Ale przecież ona jest zainteresowana tym co ojciec mówi! I okazuje to zainteresowanie! Czy wy wszyscy uważacie, że lepiej by było gdyby siedziała cicho, śliniła się i rozmarzonym wzrokiem gapiła w ścianę?!

Patrzę ponad stołem na Caleba. Jego oczy mają wyraz niezadowolenia.

Ale cała reszta jest zadowolona.

Caleb radośnie merda swoją kością ogonową.

O, to mi przypomniało, że opis rodzinnej idylli przedstawiony w poprzednim odcinku, kazał nam zastanowić się, czy bohaterka nie jest przypadkiem psem.

Wpatruję się w swój groszek.

Jego oczy też mają wyraz niezadowolenia. I oczy twojego widelca i talerza… Cały dom i wszystkie będące w nim sprzęty są głęboko rozczarowane twoją postawą.

A ona, jak na wzorową Altruistkę przystało, zaraz pożre ten groszek. I zupełnie nie przejmuje się jego cierpieniem.

Nie jestem pewna, czy umiałabym dalej żyć w takim posłuszeństwie. Nie idzie mi to.

– Dobrze wiesz dlaczego – ciągnie dalej ojciec. – Bo mamy coś, czego chcą. Kiedy niepohamowana żądza wiedzy prowadzi do żądzy władzy, człowiek błądzi, podąża w mrok i pustkę. Powinniśmy się cieszyć, że jesteśmy mądrzejsi.

Meeeeee.

Ach, te głębokie, filozoficzne przemyślenia…

Przytakuję. Wiem. że nie wybiorę Erudycji, nawet jeśli z mojego testu by wynikało, że mogłabym.

A czy przypadkiem tak właśnie nie było? Przypomnijmy sobie ten fragment:

„Moim zdaniem jednakowo nadajesz się do Altruizmu, Nieustraszonych i Erudycji”

Beatrice, plączesz się w zeznaniach.

Jestem nieodrodną córką swojego ojca.

Jakbyś była to nie miałabyś problemu z uczuciem, że tu nie pasujesz.

Rodzice sprzątają po obiedzie. Calebowi też nie pozwalają, żeby im pomagał, bo dzisiaj musimy

być sami, a nie siedzieć w salonie. Mamy przemyśleć test.

Nonsens, po prostu oboje macie szlaban. Ty za ogólną niechęć do poddania się kompleksowemu praniu mózgu, a Caleb… za to, że śmiał się razem z Susan, bo to złamanie Zasad.

Gdybym tylko mogła porozmawiać o tych wynikach, rodzina pewnie wsparłaby mnie w dokonywaniu wyboru.

Powiedzieli by ci, żebyś została altruistką i w ogóle, o jakim wyborze ty mówisz?

Nie, powiedzieliby, że mówiąc im o wynikach złamała Zasady; popatrzyli by na nią niezadowolonym wzrokiem i jutro też nie mogłaby sprzątać po obiedzie.

Ale mi nie wolno. Za każdym razem, gdy już słabnie moje postanowienie, żeby trzymać buzię na kłódkę, słyszę w myślach ostrzegawczy szept Tori.

Razem z Calebem wchodzę po schodach, ale na górze, gdy się rozdzielamy i idziemy do swoich

sypialni, brat mnie zatrzymuje, kładzie mi dłoń na ramieniu.

To jest właśnie kłopot z narracją w czasie teraźniejszym. Nasi bohaterowie wchodzą po schodach i w tym samym czasie się rozdzielają, a także Caleb zatrzymuje Beatrycze i kładzie jej rękę na ramieniu. Widzę to tak:

– Beatrice – zaczyna poważnym tonem i patrzy mi prosto w oczy. – Powinniśmy myśleć o naszej

rodzinie. – W jego głosie pojawia się zawziętość. – Ale musimy też myśleć o sobie.

Mam ochotę przytoczyć cytat, który już się tu pojawił, ale jeszcze mnie ktoś oskarży o sklerozę…

Przecież Wam nie wolno!!!

Przez chwilę wpatruję się w niego. Jeszcze nigdy dotąd nie widziałam, żeby myślał o sobie,

jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby namawiał do czegoś innego niż ofiarność.

Tu powinniśmy się zastanowić, czy twój brat czegoś nie knuje…

Jestem tak zaskoczona słowami brata, że po prostu mówię to, czego by ode mnie oczekiwano:

Rozumiem, że w tym świecie ludzie mają po prostu wdrukowane do głów kilka schematów odpowiedzi, z których potem mogą wybierać?

– Testy nie muszą zmieniać naszych wyborów.

Caleb uśmiecha się lekko.

– I nie zmienią, prawda?

Komuś tu chyba na teście wyszła Serdeczność…

Ściska mi ramię i idzie do swojego pokoju. Zaglądam do niego, widzę niepościelone łóżko i stos

książek na biurku. Caleb zamyka drzwi.

Bałagan? U CALEBA?! Wyczuwam… bunt.

Chciałabym móc mu powiedzieć, że oboje czujemy to samo. Chciałabym porozmawiać z nim tak, jak chcę, a nie jak powinnam. Ale przyznać się, że sama potrzebuję pomocy... na to nie mogę się zdobyć – dlatego się odwracam.

Aha. Ok, jasne.

Wchodzę do swojego pokoju. Kiedy zamykam za sobą drzwi, uświadamiam sobie, że decyzja

może okazać się łatwa. Wybranie Altruizmu wymaga wielkiej bezinteresowności, a wybranie

Nieustraszonych wielkiej odwagi.

Widzicie? Łatwizna.

To czemu przez bite cztery rozdziały trułaś nam jaki to trudny wybór przed tobą?!

Dlatego, że:

Ta cecha, która jutro przeważy, pokaże, do czego pasuję. Jutro obie cechy będą we mnie walczyć i tylko jedna wygra.

Mam nadzieję, że podczas tej walki dokonają dużych zniszczeń. Dziękuję. 

***

Sponsorem dzisiejszego odcinka był George Orwell.

Co na to Orwell?

"Żadne z trzech supermocarstw nigdy nie ryzykuje rozpoczynania działań, które mogłyby zakończyć się dla niego totalną klęską. Jedyne większe operacje wojenne to nagłe, podstępne ataki na siły sojusznika."

George Orwell "Rok 1984"